Studeren met CP, dat valt heel goed mee

​

Ik ben Fien, 22 jaar, en ik ben een doodgewone studente psychologie aan de KU Leuven. Ik zit al 4 jaar op kot in hartje Leuven. Ik studeer hard, maar ik geniet ook van het studentenleven. Doodgewoon dus, of toch niet?

Door zuurstoftekort bij mijn geboorte heb ik hersenverlamming (CP). Ik heb de dyskinetische vorm van CP waardoor ik de ene keer te veel

spierspanning heb en de andere keer te weinig. Dit uit zich in onwillekeurige bewegingen. Stappen lukt, maar voor langere afstanden zit ik in een

rolstoel. Om te eten en te drinken heb ik hulp nodig. En toch voel ik mij een gewone studente.

Dit komt doordat ik heel wat ondersteuning krijg. Ik zit op een residentie van de KU Leuven. Maar het is geen gewoon kot, het is een kot met omkadering. Omkaderd wonen houdt in dat mijn kotgenoten mij helpen waar nodig. Wij zitten met 14 studenten op de gang en 3 daarvan hebben een beperking.

De 11 anderen helpen ons. Voor mij wordt er wekelijks een permanentierooster opgesteld. Als ik op kot ben, is er dus altijd iemand aan wie ik hulp kan vragen. Mijn kotgenoten helpen mij met eten en drinken, koken, juwelen aan- en uitdoen, schoenen dichtdoen,…

Daarnaast heb ik ook twee assistenten die mij elk 15 uur per week komen helpen. Zij gaan mee naar de lessen, koken af en toe, poetsen mijn kamer,

en ook voor een uitstapje kan ik steeds bij hun terecht.

De KU Leuven zorgt er niet alleen voor dat ik op kot kan gaan. Ook op vlak van mijn studies kan ik rekenen op een aantal faciliteiten.

Zo neem ik elk jaar maar 50 studiepunten op in plaats van 60. Dit maakt dat ik een jaartje langer studeer, maar wel op een draaglijke manier.

De meeste aula’s en lokalen zijn toegankelijk, al kan je vaak wel enkel vooraan binnen. Bij examens krijg ik meer tijd en kan ik beroep doen op een schrijfassistent.

Ten slotte zijn er mijn ouders die mij elke zondagavond naar Leuven voeren en mij elke vrijdag terug komen ophalen. In het weekend en tijdens de vakanties nemen mijn ouders en mijn zus alle zorg op zich.

Ik ben zeer dankbaar voor al deze hulp. Maar het is niet alleen door die praktische hulp dat ik kan genieten van mijn studententijd. Het gaat veel

verder dan dat. Dankzij mijn kotgenoten kan ik eens naar de film gaan of eens iets gaan drinken. En natuurlijk gaan wij ook wel eens uit. Het is niet altijd makkelijk om met een rolwagen in een overvol café op de Oude Markt te geraken. Maar mijn kotgenoten zorgen er altijd voor dat ik een fantastische avond beleef. Dit zijn momenten die ik zal blijven koesteren. Ben ik nu een doodgewone studente of niet? Ik laat het in het midden.